Page 58 - ธรรมะจากธรรมาสน์ เล่ม ๓
P. 58
ธรรมะจากธรรมาสน เลม ๓
ของใจ การที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า ทุกท่านจะต้องมีศรัทธา มีหิริ โอตตัปปะ วิริยะ และปัญญา นั้น
เพราะธรรมทั้ง ๕ ประการนี้ มีปรากฏขึ้นในใจมีอยู่ประจ�าใจแล้ว ย่อมเป็นแรงกระตุ้นชักชวน
ชักน�าให้บ�าเพ็ญให้มีธรรมอื่น ๆ ให้ได้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป ในธรรมะทั้ง ๕ ประการนั้น คือ
ประการที่ ๑ ศรัทธา ความเชื่อ คือ เชื่อว่าพระพุทธเจ้าได้ตรัสรู้จริง และพระพุทธเจ้า
ก็มีพระองค์จริงคือมีตัวตนจริง ไม่ใช่แบบพระเจ้าบนสวรรค์ พระพุทธเจ้า ก็คือ ผู้เป็นคน
อย่างเรา ๆ ท่าน ๆ นี่แหละประสูติในประเทศอินเดีย ที่เรียกว่า มัชฌิมประเทศ และท่าน
ก็ปรินิพพานมา ๒๕๖๐ ปีแล้ว เป็นคนจริง ๆ ความตรัสรู้ของพระองค์ที่เป็นธรรมก็น่าอัศจรรย์
จริง ๆ อย่างนี้เป็นเหตุให้ท�าอะไรแล้วก็นึกถึงพระพุทธเจ้าอยู่เสมอ ถ้าจะผิดจากค�าสั่งสอน
ของพระพุทธเจ้าแล้วจะไม่ยอมท�า เราเชื่อกรรมอย่างหนักแน่น ว่าสิ่งที่เราท�านี้เป็นกรรม
กรรมที่เราท�านี้ย่อมได้รับผลเป็นของเรา เป็น “อตฺตช� อตฺตสมฺภว�” เกิดจากตนสมภพเป็นพร้อม
มีพร้อมที่ตนเท่านั้น ท�าแล้วแบ่งให้คนอื่นไม่ได้ เงินทองข้าวของทรัพย์สมบัติ ท�าพินัยกรรม
ให้ลูกให้หลานได้ ลูกหลานอยู่ข้างหลังรับมรดกนั้นได้ แต่กรรมนี้ท�าพินัยกรรมให้ใครก็ไม่
ได้ของใครก็เป็นของเขาผู้นั้น คือของใครของมัน และกรรมนี้ต้องให้ผลหรือมีผลแน่นอน
เราท�ากรรมดีให้ผลดี เราท�ากรรมชั่วให้ผลชั่ว ผลดีผลชั่วก็ของเราเท่านั้น ให้คนอื่นไม่ได้
จะแบ่งให้คนอื่นช่วยรับเสียบ้างก็แบ่งไม่ได้ ทั้งฝายดีฝายชั่วนั้นแหละ เราเชื่ออย่างนี้
ก็เป็นเหตุยับยั้งไม่ให้เราท�ากรรมชั่ว กระท�าแต่กรรมดีแน่นอน
ประการที่ ๒ หิริ ความละอายแก่ใจ เกลียดชังขยะแขยงต่อความชั่วทุจริต
เหมือนบุคคลผู้รักความสะอาดรักสวยรักงาม ไม่ยอมจับต้องแตะต้องของสกปรกโสโครก
เมื่อเราไม่ประพฤติทุจริตหรือท�าทุจริตด้วยกาย วาจา และใจ ใจคอก็โล่งปลอดโปร่งสบาย
ดังค�าพระบาลีที่ว่า “สุจารี สุขิโต โหติ คนที่สุจริตย่อมมีความสุขอยู่เสมอ” เพราะฉะนั้น
ธรรมะแต่ละประการจึงเรียกว่า ทรัพย์ภายใน ศรัทธาก็เป็นเหตุให้บ�าเพ็ญกุศลอย่างอื่น
พอกพูนเพิ่มขึ้นได้นั่นเอง
ประการที่ ๓ โอตตัปปะ ก็เป็นเครื่องเตือนใจไม่ให้ท�าชั่ว และท�าใจให้ขะมักเขม้น
ในการที่จะได้บ�าเพ็ญธรรมชั้นสูงยิ่ง ๆ ขึ้นไป
ประการที่ ๔ วิริยะ ความเพียร ก็เป็นเหตุให้ขยันหมั่นเพียรในการประกอบกิจ
อันจะเป็นคุณเป็นประโยชน์ทั้งแก่ตนและผู้อื่น โดยรวมก็คือ ทั้งประโยชน์ในชาตินี้ ประโยชน์
ในชาติหน้าเมื่อจบชีวิตไปแล้ว และประโยชน์สูงสุดคือพระนิพพาน
52
