Page 17 - ธรรมะจากธรรมาสน์ เล่ม ๓
P. 17
ธรรมะจากธรรมาสน เลม ๓
ถ้าเราปล่อยวางได้ เราจะมีความสุขได้ ถ้าปล่อยวางได้น้อย ก็มีความสุขน้อย ถ้าปล่อยวาง
ได้มาก ก็มีความสุขมาก ฉะนั้นเราต้องรู้จักผ่อนผัน อย่าไปยึดมั่นถือมั่น ถือว่ากายนี้อย่าไป
เอาจริงเอาจังอะไรมันเกินไป มันเอาแน่นอนไม่ได้ จึงให้พิจารณาว่า กายนี้มันเป็นเพียงสักว่า
กายเท่านั้นเอง ไม่ใช่บุคคลตัวตนเราเขา เวทนา คือ การที่จิตเราเสวยอารมณ์สุขบ้าง ทุกข์บ้าง
ไม่สุขไม่ทุกข์เฉย ๆ บ้าง ท่านเรียกว่า เวทนา อย่าไปจริงจังกับเวทนาเหล่านั้น ให้ถือว่า
สักว่า เวทนาเช่นเดียวกัน มันเกิดขึ้นตั้งอยู่ มันก็ดับไป จิตของเราก็เช่นเดียวกัน จิตนี้
มีทั้งดี ทั้งชั่ว ทั้งสูง ทั้งต�่า อยู่ที่อ�านาจจิตทั้งหมด ให้ถือว่า สักว่า จิตนั้น อย่าไปโกรธจิตของตัวเอง
พยายามหัดปล่อยวางช่างมันเถอะ มันคือ จิต มันเป็นอย่างนี้ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นฝายดี
เป็นกุศลธรรม ฝายไม่ดีเป็นอกุศลธรรม ก็สักว่า ธรรม คือ ให้ปล่อยวาง อย่าไปยึดมั่น
อย่าไปถือมั่น นี้คือ วิปัสสนากรรมฐาน ให้เห็นความเกิดดับว่า สิ่งใดเกิด สิ่งใดดับ ที่เกิดแล้ว
ไม่ดับไม่มี คือ แสดงให้เห็นความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เท่าเทียบกันทั้งหมด ถ้าเรา
เจริญวิปัสสนาอย่างนี้แล้ว เราก็จะไม่โกรธเคืองบุคคลอื่น คือ ใช้ปัญญามาพิจารณาให้เห็นว่า
มันเกิดขึ้น มันก็ตั้งอยู่ มันก็ดับไป อย่างที่ตัวอาตมาที่มานั่งอยู่บนธรรมมาสน์นี้ ก็แสดงให้
โยมได้เห็นว่า อาตมาก็แก่ ก็เจ็บ ก็ตาย เช่นเดียวกันเหมือนกัน โยมทั้งหลาย เรามาแสดง
ความเป็นอนิจจัง ซึ่งกันและกันให้ปรากฏ เห็นกันอยู่ทุกเช้า ทุกเย็น แต่เราไม่ได้คิดเท่านั้น
เองว่า นี้คือ ความไม่เที่ยง นี้คือ ความทุกข์ นี้คือ ความเป็นอนัตตา คือ มันมีอยู่แล้วในสังขาร
ทั้งหลายทั้งปวงเป็นอย่างนี้ เราทราบอย่างนี้แล้ว เราก็ปล่อยวางได้
ฉะนั้นวันนี้ที่อธิบายธรรมะ การสั่งสมบุญในบุญกิริยาวัตถุ ๓ ก็พอสมควรแก่เวลา
ขอยุติลงคงไว้แต่เพียงนี้ เอวัง ก็มีด้วยประการฉะนี้
11
